ابوالعطاء محمود بن علی معروف به خواجو
(متوفای 753هـ.ق) در دیوان خود درمدح حضرت جعفر بن محمد امام صادق (ع) چنین سروده است:
یارب به حق صادق که آفتاب *** باشد چو صبح بر نفس صدق او گوا
***
به صبح مطلع صدق آفتاب عیسی دم *** که بود خاک رهش کحل دیده عالم
امام کعبه نشین جعفر فرشته نشان *** خلیل خضر خلف صادق خلیفه خدم
فلک به حلقه تدریس او حدیث حدوث *** سماع کرده زلفظ محدثان قدم
همای سدره گرد حریم حضرت او *** مقیم در طیران چون کبوتران حرم
هدایت ازلی در تقربش مضمر *** عنایت ابدی در تتبعش مدغم
کتابه ای که بر این طاق چنبری کردند *** به نام اشرفش از زر جعفری کردند
محمود بن یمین الدین طغرانی معروف به ابن یمین
(متوفای 765هـ.ق)
چون گذشت از مرتضی اولاد او را دان امام *** اولین زیشان حسن وانگه شهید کربلا
بعد از او سجاد و آنگه باقر و صادق بود *** بعد از او موسی نجی الله و بعد از او رضاست
چون گذشتی زو تقی را دان امام آنگه نقی ***پس امام عسکری کاهل هدی را پیشواست
بعد از او صاحب زمان کز سالهاست دیر باز *** دیدها در انتظار روی آن فرخ لقاست
محمودبن حسن ملقب به الدعی الی الله،مشهور به شاه داعی
(متوفی 865 هـ.ق)
گر ز اثنی عشر کسی پرسد *** در پی نام و وصف جمله بپوی
مرتضی و حسن حسین و دگر *** علی بن حسین و باقر جوی
صادق و کاظم و رضی تقی نقی *** و عسکری و قائم گوی
عمادالدین سید علی نسیمی حروفی
(مقتول به سال 820 هـ. ق)
یارب به صدق جعفر صادق که درجهان *** اسلام را به برکت علمش بود بقا
*
یارب به حق جعفر صادق که صدیقان همه *** هستند مولایش زجان اندر سر صدق و صفا
*
رهنمای خلق هالم هست زین العابدین *** باقر است از بعد او وز بعد باقر جعفر ست
*
به علم جعفر صادق چو کاظم *** امام شاه علی موسی الرضا را
تقی و با نقی شد عسکری هم *** محمد مهدی صاحب لقا را
نسیمی را زلف خود ببخشای *** شفیع آورده است آل عبا را