اندیشه و کلام مسیحی (فلسفه توماس اکوئینی)

فارسی 2797 نمایش |

عقل گرایى افراطى

در مقابل طیف ایمان گرا، عقل گرایانى قرار دارند که معتقد هستند که تا اعتقادات و مفاهیم دینى بواسطه برهان و احتجاجات عقلى اثبات پذیر نباشد، چنین اعتقادى و ایمانى ارزش ندارد. عقلگرایان در واقع، عقل را تنها حجت موجه و یگانه منبعى مى دانند که مى تواند ما را نسبت به اعتقادات و ایمانمان راهنما و معرف باشد، به همین جهت در نظام اعتقادى و مفاهیم دینى و نیز مجموعه آموزه ها دینى، براى اینکه انسان بتواند با احتجاج به آن، یک رفتار و سلوک دینى انجام دهد. لزوما بایستى از بستر عقلانى عبور کند. با ارزیابى و داورى عقل محض است که مى تواند چنین آموزه هاى و گزاره هاى دینى را پذیرفت. از این روى به هر میزان که آموزه ها و گزاره هاى دینى و نظام اعتقادات دینى بتواند به واسطه عقل، صدق منطقیش اثبات شود، قابل اخذ و بکارگیرى مى باشد. در هر حال عقل گرایان، در مقابل این سوال قرار گرفته اند که تا چه حد و میزان مى توان در تعیین اعتبار و ارزش گزاره هاى نظام هاى اعتقادى، به رویکرد حداکثرى در عقل معتقد بود؟ یعنى بحث و موضوع نزاع این نیست که ایمان و عقل داراى ارتباط مى باشند یا نمى باشند زیرا بعضى از ایمان گرایان نیز اجمالا به نقش عقل در فهم و تفهیم ایمان معترفند بلکه صحبت بر سر این است که عقل گرایان حداکثرى بر این باور است که نظام مفاهیم اعتقادى دین در صورتى مى تواند واقعا و حقیقتا مورد پذیرش و تصدیق شود که بتوان درستى آن را اثبات کرد. «کسى که به عقلانیت حداکثرى قایل است، از سر احساسات به ایمان متوسل نمى شود بلکه صحت دیدگاهش را اثبات مى کند. و اگر شما با او مخالفید راه معارضه اى است که همان کار در مورد دیدگاه خود انجام دهید».

توماس آکویناس

یکى از متکلمان برجسته و شاخص مسیحى در قرون وسطى مى باشد که با تأثیر شدیدى که از فلسفه ارسطو داشت، با رویکرد خردگرایى و عقل گرایى خود، در حوزه مباحث دین شناسى، آن را مستقل و جدا از ایمان و بلکه حاکم بر ایمان مى داند. خوسه ارتگاى گاست؛ فیلسوف مشهور اسپانیایى در رابطه با ایمان و عقل، از نگاه اکویناس مى نویسد: «توماس اکویناس با دقت تمام مرز بین ایمان و عقل را روشن و مشخص مى سازد. در یک طرف ایمان کور و در طرف دیگر عقل بین و بدیهى قرار گرفته اند. عقل قائم به ذات و در برابر ایمان ریشه ها و خاستگاه هاى خود را دارد. توماس اکویناس در مقایسه با دوران پیش از خود، قلمرو انحصارى ایمان را به حداقل کاهش مى دهد و در عوض نقش علوم انسانى در امور کلامى را تا آنجا که مى تواند گسترش مى بخشد. این کم و زیاد کردن اندازه دو قلمرو مربوط، حقایقى را که صرفا از طریق وحى به انسانها مى رساند جبران مى کنند. به این دستاورد مى توان از موازنه ایمان و عقل یا ماورا طبیعى و طبیعت سخن گفت براى یک مسیحى سده یک میلادى این موازنه و شناخت عقل انسانى بصورت قدرتى آزادى کارى وحشتناک بوده و در حکم کفر و بت پرستى محسوب مى شود».

رابطۀ عقل و ایمان در فلسفۀ توماس اکوئینی
بحث بین عقل و ایمان یا عقل و دین را در نظام توماسی می بایست در ارتباط با دو نظام جهان شناختی که او با آنها در تماس بود در نظر گرفت. در یک طرف کلام مسیحی قرار داشت که بر مبنای کتاب مقدس و آراء کلیسای کاتولیک و تفسیر قدیسینی همچون اوگوستینوس شکل گرفته بود؛ در طرف دیگر نیز تفسیر فلسفی از عالم قرار داشت که مظهر آن ارسطوی تازه کشف شده همراه با فلاسفه ی دیگر یونانی و اسلامی و یهودی بود، یعنی نظام فکری ای که بنیانگذاران و مدافعان آن غیر مسیحی بودند. توماس در کلام مسیحی حقیقت مطلق را می دید و به حقانیت آن ایمان داشت. در فلسفه نیز مدرنیسم یونانی اسلامی را مشاهده می کرد که با عقلانیت خاص خود و براهین و استدلال های علمی عقلی مفاهیم غیرقابل انکاری را بیان می کرد..

کلام و فلسفه از نظر توماس

برخورد توماس با این دو نظام جدا کردن آنها از یکدیگر به طور اساسی بود. به نظر او اساس کلام بر ایمان (fides) قرار دارد و فلسفه (philosophia) یا علم (scientia) بر عقل طبیعی انسان بنیاد نهاده شده است. منظور توماس از علم، در اینجا، علم به معنای ارسطویی است، یعنی علمی که موضوعش کلی است و حقایق را با استدلال و براهین عقلی کشف می کند. او به عقیده (opinio) نیز اشاره کرد که ظنی و بر اساس گمان است. ایمان و عقل هر دو، یقین را اعطا می کنند. یعنی هر دو اموری فکری هستند و موضوع خود را تصدیق می کنند. در آنها نوعی حکم نهفته است. از این جهت هر دو از عقیده متمایزند، ولی موضوع ایمان به روشنی موضوع علم نیست. عالم به نوعی موضوع علم خود را رؤیت می کند؛ ولی در ایمان چون رؤیت موضوع و وضوح آن به اندازه ی علم نیست، موضوع آن فهم انسان را به اندازه ای تحریک نمی کند تا به عنوان حقیقت پذیرفته شود. پذیرش موضوع ایمان با فعل اراده است. ایمان به معنای اعتقاد به یک سلسله اصول ماوراء طبیعی است که در کتاب مقدس ذکر شده است. بدین ترتیب می توان گفت که از نظر توماس ایمان نیز به یک نوع معرفت نزدیک می شود. یعنی باید سعی عقلی کرد و اصول آن را فهمید؛ ولی از طرف دیگر باید توجه داشت که توماس یک مسیحی معتقد بود و نه اینکه موضوع ایمان اموری الهی است و فراتر از فهم عقلی طبیعی انسان است باور داشت. دریافت ایمان نوعی هدیه یا هبه است از طرف خداوند. این هدیه لطف (gratia) الهی است برای نجات انسانها از گناه. در حالی که عقل گونه ای دیگر از فعالیت فکری انسان است. فیلسوف فقط از طریق قوه ی ادراک و صرفا با رؤیت حسی است که چیزی را می شناسد. از طریق تعقل و استدلال عقلی از یک موضوع به شناخت موضوع دیگر می رسد. یعنی معرفت فیلسوف از محسوسات شروع می شود و کشف حقایق با انتزاع و پروردن تصاویر محسوس در عقل و عمل تعقل، یعنی بررسی عقلی احکام و مفاهیم، ممکن است. بدین ترتیب توماس با درنظر گرفتن تفاوت بین ایمان و عقل به تمایز بنیانی بین دو نظام معرفتی یعنی کلام و فلسفه رسید. یعنی دیگر مانند اوگوستینوسیان عصر خود ارتباط اساسی بین فلسفه و کلام ندید و مانند یونانی مآبان این دو را یک چیز نپنداشت. در درک تاریخی او فلسفه از یونان و مخصوصا از آراء ارسطو سرچشمه گرفته است و در ارتباط با شناخت انسان از طبیعت است. انسان های عالم، ولی بی ایمان آنچه را با عقل طبیعی خود از عالم درک کرده بودند، بیان نمودند. در حالی که با پیامبران بنی اسرائیل وجی در جهان عرضه شد و اساس ایمان در پیامی است که در تورات و انجیل نهفته است و ریشه ای غیر از تفکر یونانی دارد. کلام وحیانی هم بر اساس ایمان و با تفسیر کلیسای مقدس و آراء قدیسین شکل گرفت.

مبنای انسان شناسی تمایز عقل و ایمان
تمایز توماسی بین ایمان و عقل براساس بینش او از انسان است. در نظام کلامی فلسفی او برخلاف اوگستینوسیان دو غایت برای انسان مشاهده می شود، غایت ماوراء الطبیعی که وحی انسان را به آن راهنمایی می کند و غایت طبیعی که مقصود فلسفه است. غایت نیکویی که فلسفه برای انسان در نظر دارد، در چارچوب قدرت انسان بدون امداد غیبی قرار دارد، یعنی غایتی است که عقل طبیعی برای انسان به ارمغان می آورد. غایت کلام برتر از طبیعت است، این غایت حیات جاویدان و رؤیت خداوند است. اصولا، به نظر توماس، علت خلقت انسان دستیابی به سعادت جاویدان است که در حیات اخروی با رؤیت خداوند به واقعیت می پیوندد. شناخت صحیح از خداوند اساس حرکت انسان را به سوی غایت الهی تشکیل می دهد. چنانکه تاریخ نشان داده است، معرفت عقلی انسان از خداوند به خطا خواهد رفت. به عبارت دیگر انسان با فلسفه یا شناخت فلسفی خداوند از طریق مخلوقات و با قدرت و فضایل طبیعی اش به سعادتی ناقص دست می یابد. برای اعطای معرفت حقیقی وحی لازم است، و عقل نیز در چارچوب معرفت وحیانی، وسایل کسب غایت متعالی و سعادت جاویدان را مهیا می کند.

حقایق ایمانی و وحیانی
به نظر توماس، همانطور که در تاریخ مشاهده می شود، فیلسوف می تواند یک نظام مابعدالطبیعی مستقل از وحی ایجاد کند، ولی این نظام مطمئنا ناقص خواهد بود. البته نقص در اینجا، به معنی خطا نیست. موضوع اصلی مابعدالطبیعه خداوند است. با عقل صرف نمی توان به این مفهوم متعالی دست یافت. البته فیلسوف حقیقت را که «خدا واحد است» با استدلال عقلی کسب می کند. حتی اگر فیلسوف چیزی درباره ی تثلیث اشخاص الهی نگوید، این سخن حقیقت است و خطا نیست. اصولا ممکن است مفهوم تثلیث به ذهن فیلسوف خطور نکرده باشد یا اینکه احتمال دارد این مطلب را بشناسد، ولی به آن اعتقاد نداشته باشد. حتی اگر فیلسوف فکر کند که نظریه تثلیث با رأی در باب وحدت خداوند غیرقابل جمع است، باز هم این سخن که خدا واحد است، به عنوان حقیقت مورد قبول است. در واقع در اینجا مقصود توماس این است که حقایق بعدی، یعنی حقایق ایمانی، حقیقت نخست، یعنی حقیقت فلسفی، را کامل می کنند. بدین ترتیب مشاهده می شود که به نظر توماس انسان حقایقی را با عقلش درک می کند و همین طور حقایق دیگری وجود دارد از حدود توانایی عقل انسان می گذرد و درک آن فقط با ایمان ممکن است. حقایقی نیز موجود است که بین عقل و وحی مشترک است، یعنی هم عقل بیان کرده و هم وحی. البته باید اشاره کرد که هر یک از این دو نظام معرفتی موضوع خاص خود را نیز دارد. موضوع خاص فلسفه را خداوند با وحی به انسان ابلاغ نکرده؛ بلکه کسب آنها را با قوه ی تعقل در اختیار انسان قرار داده است، چنانکه اصول فلسفی بسیاری را یونانیان و غیرمسیحیان بدون دسترسی به وحی درک و ابراز کرده اند؛ بنابراین حقایق فلسفی براساس مفاهیمی هستند که عقل انسان از عالم عین دریافت کرده است و تحلیل می کند. بدین ترتیب به نظر توماس، در فلسفه عقل است که ابتدا و انتهای طریق را نشان می دهد. ایمان نیز براساس وحی کلام نقلی یا وحیانی را ایجاد می کند که جزمی است؛ یعنی باید به حقانیت آن اعتقاد داشت و مرود نقد عقل قرار نداد. به عبارت دیگر موضوعات خاص کلام وحیانی را عقل نمی تواند دریابد. متکلم اصول و براهین خود را در ایمان می جوید و تنها کتاب مقدس و آراء کلیسای کاتولیک برای او حجت است.

طریق کشف حقیقت با عقل و ایمان
در عین حال توماس در هر یک از این دو نظام معرفتی کشف حقیقت را از دیدگاهی خاص بررسی می کند. اگر یک حقیقت بین فلسفه و کلام وحیانی مشترک باشد، طریق رسیدن به این حقیقت و درک آن در این دو نظام متفاوت است. برای مثال فلسفه خدا را در انتهای سلسله ای از براهین عقلی می یابد؛ در حالی که در کلام خدا به عنوان اصلی وحیانی از همان ابتدا مطرح است، البته نه به عنوان یک فرضیه، بلکه به عنوان حقیقتی یقینی؛ یعنی حقیقتی که برای مؤمن نقطه ی حرکت است، برای فیلسوف انتهای راه است. البته در خداشناسی نیز حقایقی وجود دارد که فقط با وحی می توان آنها را درک کرد، مانند اصل اعتقادی تثلیث. هیچ فیلسوفی با تعقل صرف به درک این اصل دست نخواهد یافت. البته محدودیت حوزه ی معرفتی فلسفه مانع از این نیست که فلسفه نیز حقیقت را نگوید، اما چون حقیقت یکی است، حقیقت فلسفی باید مطابق با حقیقت کلامی باشد. فیلسوف به دنبال حقیقت است، در حالی که خداوند اصل حقیقت است. یعنی انسان بدون وحی و تنها با کمک عقل طبیعی خود قادر نیست تمام حقیقت را کسب کند. فیلسوف چون ابزار دستیابی به غایت ماوراء الطبیعی انسان ندارد، سخنی در باب آن نمی تواند بگوید. بنابراین شناخت فلسفی طریق حقیقی برای نجات انسان نیست و چون اعتقادات ایمانی ریشه در وحی دارند و یقینی اند، کسی درباره ی آن شک نمی کند. اگر اصل ایمانی با اصلی فلسفی در تضاد باشد، مطمئنا خطا در اصل فلسفی است. یقین هیچ قضیه ای به اندازه ی یقین حجیت ایمانی نیست. از آن گذشته یقین فلسفی ممکن است که همیشه غلط باشد. با اینکه فلسفه علمی است مستقل و عقلی، اما چون ایمان می تواند آن را از اشتباهات احتمالی دور کند و به آن غایتی حقیقی را نشان دهد، فلسفه پشتیبان ضروری و همیشگی خود را در ایمان می یابد.

کلام فلسفی (طبیعی)

تصمیم توماس بر این قرار گرفت که نظام فلسفی و عقلی باید در خدمت ایمان باشد. او با فلسفه به عنوان خادم وحی، نظام کلامی فلسفی ایجاد کرد که در تاریخ معروف به کلام طبیعی یا فلسفی (theologia naturalia) شد. کلام نزد توماس به دو معنی است کلام وحیانی که مستقیما از محتوای کتاب مقدس سرچشمه می گیرد و بر مبنای ایمان به اصول اعتقادی مسیحی است و کلام طبیعی یا فلسفی که عقل انسان با نور طبیعی خود آن را می سازد. توماس در کلام طبیعی به عقل نقش سازمان دهنده و تبیین کننده ی مفاهیم ایمانی را می دهد. انسان هر چه در توان دارد باید برای تفسیر عقلی اصول و مبانی ایمان تا آنجا که قابل درک عقلی است، انجام دهد. بنابراین کلام عقلی توماس با براهین عقلی سخن می گوید. در این کلام طرح و نقشه و مبدأ و غایت را ایمان می دهد، اما توضیح محتوا و طریق رسیدن به غایت را عقل و فلسفه بیان می کند. در کلام طبیعی تمام موضوعات فلسفی مورد بحث قرار نمی گیرد. نقطه ی شروع بحث درباره ی خداوند است که وجودش را ایمان به انسان قبولانده است. پس از خداشناسی مبحث پیدایش موجودات و انسان شناسی است و در انتها نیز درباره رجعت مخلوقات به خداوند بحث می شود. بدین ترتیب کلام طبیعی از جایی شروع می شود که به اعتقاد توماس انتهای راه فلسفه است، یعنی بحث خداشناسی. به عبارت دیگر کلام طبیعی آخرین قسمت فلسفه است که باید فرا گرفت. برای درک کلام طبیعی مطالعه و تفکر بسیار لازم است، ولی شرط اصلی شکل گیری و درک آن وحی است. پس می توان گفت که کلام طبیعی توماس فلسفه ای براساس مفاهیم دینی است که به شناخت خداوند به عنوان طریق کسب غایت نهایی نظر دارد. او معتقد بود که خدا انتهای هر معرفت و عمل بشری است. انسان برای کسب معرفتی عمیق تر و عالی تر از آنچه با عقل طبیعی در این جهان به دست می آورد خلق شده است. او به چیزی میل دارد که برتر از تمام حال و وضع این زندگی است و با ذوق و شوق می کوشد به طرف آن برود.
(ادامه دارد...).

 

منـابـع

محمد رضا خاکی قراملکی- ایمان، معرفت، خدا (تحلیل سیستمى از ایمان دینى)- انتشارات باشگاه اندیشه

کالین براون- فلسفه و ایمان مسیحی- ترجمه طاطه‏وس میکائیلیان- انتشارات علمی و فرهنگی تهران- 1375

جان هیک- فلسفه دین- ترجمه بهرام راد- انتشارات بین ‏المللی الهدی- تهران- 1372

پل تیلیخ- پویایی ایمان- ترجمه حسین نوروزی- انتشارات حکمت

محمدتقی فعالی- ایمان دینی در اسلام و مسیحیت- کانون اندیشه جوان- 1378

مایکل پترسون و دیگران- عقل و اعتقاد دینی- ترجمه احمد نراقی و ابراهیم سلطانی- تهران- طرح نو- 1376

بلکهام- شش متفکر اگزیستانسیالیست- ترجمه محسن حکیمی- نشر مرکز- تهران- 1368

سورن کی یرکگارد- بیماری بسوی مرگ- ترجمه رؤیا منجم- نشر پرسش- تهران، 1377.

سورن کی یرکگارد- ترس و لرز- ترجمه عبدالکریم رشیدیان- نشر نی- تهران- 1384

جان مک کواری- فلسفه وجودی- ترجمه محمد حنایی کاشانی- انتشارات هرمس- تهران- 1377

محمد ایلخانی- تاریخ فلسفه در قرون وسطی- تهران- سمت- 1382

فردریک کاپلستون- دیباچه ای بر فلسفه قرون وسطی- ترجمه مسعود علیا- تهران- ققنوس- 1383.

کلیــد واژه هــا

0 نظر ارسال چاپ پرسش در مورد این مطلب افزودن به علاقه مندی ها

0 نظر ارسال چاپ پرسش در مورد این مطلب افزودن به علاقه مندی ها

بـرای اطلاعـات بیشتـر بخوانیـد