عصمت عملی رسول اکرم

ذات اقدس خداوند، رسول اکرم (ص) را به عنوان بنده مخلص ستود و چون بندگان مخلص از تعرض شیطان مصونند، هیچ گناهی در مقام عقل عملی آنان راه ندارد. کسی که مبدأ اغوا و مظهر مضل (شیطان) را به بند کشیده و حقیقت اشیاء را همان گونه که هست می بیند و آن که به تعلیم پیامبر می گوید: «طلقتک ثلاثا؛ آنچه مرا از خدا بازمی دارد سه طلاقه کردم.» نه به گناه راغب است و نه دنیا برای او جاذب.
خلیفة الله که معلم فرشتگان است و آنها را از خطا مصونیت می بخشد، خود نیز از هر خطایی مصون است.
هیچ معصیتی نیست مگر این که به استکبار برمی گردد، زیرا مستکبر از فرمان خدا سرپیچی کرده، به هوس سر می سپارد، از این رو گزارشگر ملائکه، که آنان را به وظایفشان آشنا می کند تا استکبار نکنند خود نیز استکبار نمی کند.
«إن الذین عند ربک لا یستکبرون عن عبادته؛ به يقين كسانى كه نزد پروردگار تو هستند از پرستش او تكبر نمى ‏ورزند.» (اعراف/ 206)
نیز آن که در معراج وارد بهشت شد و از جهنم بازدید کرد و پس از آن هم بر آن اشراف داشته و می بیند: «کلا لو تعلمون علم الیقین* لترون الجحیم؛ چنین نیست [که مى پندارید] اگر شما به علم یقینى مى دانستید [که آخرتى هست]، به یقین جهنم را مى دیدید.» (تکاثر/ 5- 6) نه عمدا سقوط می کند و نه سهوا به خطر می افتد.
کسی که معلم علوم شهودی و حضوری است به گونه ای که شاگرد او، حارثة بن مالک می گوید: «کأنی أنظر إلی عرش الرحمن بارزا» خود در دنیا زبانه های «نارالله الموقدة؛ آتش برافروخته الهى است.» (همزه/ 6) را می بیند که «طلعها کأنه رؤس الشیاطین؛ میوه اش گویى سرهاى دیوان است.» (صافات/ 65)
«إذا رأتهم من مکان بعید سمعوا لها تغیظا و زفیرا؛ چون دوزخ آنها را از فاصله اى دور ببیند، خشم و خروشى از آن مى شنوند.» (فرقان/ 12)
از هر تباهی مصون است و اشتباها نیز دست به گناه نمی آلاید؛ زیرا مشهود بودن دوزخ مانع هرگونه انصراف، سهو، نسیان و غفلت خواهد بود.