عدم طرد پابرهنگان از سوی انبیاء

یکی از اصول مشترک در سیره‌ پیامبران الهی آن است که آنان در برابر پیشنهاد مترفان قوم خود، که می‌گفتند: پا برهنگان را از خود دور کنید می‌ فرمودند: ما هرگز این مؤمنان رنج‌ دیده را از خود طرد نمی‌کنیم.
خدای سبحان که مؤدب پیامبران است: «ادبنی ربی فاحسن تأدیبی»، به پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «و لاتطرد الذین یدعون ربهم بالغدوة والعشی یریدون وجهه؛ کسانی را که در بامداد و شامگاه پروردگارشان را می‌خوانند و خواهان چهره‌ رحمت خاص او هستند طرد مکن.» (انعام/ 52) زر‌اندوزان و زورمداران دنیاطلب و تنگ‌نظر از پیامبران می‌خواستند تا آنان، مردم با ایمان را که بر اثر ساده‌ زیستی مورد تحقیر اشراف بودند، از خود برانند ولی آنان هرگز خشنودی مترفان را بر خشم پابرهنگان ترجیح نمی‌دادند.
حضرت نوح (ع) نیز در پاسخ مترفان قومش که می‌گفتند: «و ما نریک الا بشرا مثلنا و ما نریک اتبعک الا الذین هم اراذلنا بادی الرأی؛ تو بشری مانند ما هستی و افرادی رذل و فرومایه، بدون تحقیق از تو پیروی کرده‌اند،» (هود/ 27) می‌فرمود: «و ما ‌انا بطارد الذین امنوا انهم ملاقوا ربهم ولکنی اریکم قوما تجهلون؛ من هرگز مؤمنان را از خود طرد نمی‌کنم. آنان اهل لقای پروردگار خویش هستند ولیکن من شما را مردمانی نادان می‌دانم.» (هود/ 29)
عدم طرد پابرهنگان از فضایل اخلاقی مشترک همه پیامبران الهی است و اختصاص به پیامبر خاصی ندارد.