شعر مهیار دیلمی در مظلومیت اهل بیت علیهم السلام

ابوالحسن مهیار بن مرزویه نخست بر کیش زرتشتی بود. سپس بر دست شریف رضی (گردآورنده نهج البلاغه) مسلمان شد. فن شاعری را از رضی آموخت چنان که در آن شهره آفاق گشت. به سال چهارصد و بیست و هشت درگذشت.
(مقدمه دیوان چاپ دارالکتب. از وفیات الاعیان و مصادر دیگر)
الاسل قریشا و لم منهم *** من استوجب اللوم أ وفند
و قل: ما لکم بعد طول الضلا *** ل لم تشکروا نعمه المرشد؟
أتا کم علی فتره فاستقام *** بکم جائر ین عن المقصد
و ولی حمیدا الی ربه *** و من سن ماسنه یحمد
و قد جعل الأمر من بعده *** لحیدر بالخبر المسند
و سمساه مولی بإقرار من *** لوا تبع الحق لم یجحد
فملتم بها حسد الفصل عنه *** و من یک خیر الوری یحسد
و قلتم بذاک قضی الأ جتماع *** الا انما الحق للمفرد
سیعلم من فاطم خصمه *** بأی نکال غدا یرتدی
(دیوان مهیار. چاپ دارالکتب ج1 ص298-300)
هان از قریش بازجو! و بدان سزاواران ملامت بگو
بگو! چرا پس از آنکه مدتی دراز در گمراهی به سر بردید نعمت راهنما را سپاس نگفتید.
هنگامی که جهان در آتش گمراهی می سوخت چراغ هدایت را برای شما از راه به درشدگان فروزان کرد.
و ستوده نزد پروردگار شد و هر که به راه او رفت ستوده و رستگار شد.
و پس از خود کار را به علی واگذاشت که امامست، و این حدیث درست و تمامست.
او را مولی نامید، و آن کس هم که پذیرفت و شنید، اگر به راه حق می رفت به انکار نمی گرایید.
و شما خلافت را به دیگری سپردید، چه به برتری علی رشک بردید و آنانکه برترانند، محسود جهانیانند.
گفتید آن رای شورای است و نگفتید داوری از آن خداست.
آن را خصم فاطمه زهراست فردا داند که چه کیفری برای او مهیاست.